وقتی یک دریانورد به سوی دریا حرکت می کند، روزها و شب ها انگار همه ی خانواده با او همسفرند و در لحظه لحظه ی این سفر با هم زیست می کنند. صبح ها با صدای دلنشین دخترکی چشم باز می کند و شب با یاد شیطنت های پسرک می خوابد و خانواده ای که در تمام این روزها نه تنها کنار، بلکه در وجود این دریانورد جریان دارد. دریا محلی است که ما در آن با هم زندگی می کنیم، می خوابیم و بیدار می شویم. قرار است این پویش یادآوری کند که چه نقش هایی در نقاشی های فرزندانمان از ما ثبت می شود و چه عکس هایی که جای نبودنمان در آنها خالیست؛ چه تولدهایی که با هم در تصویر، شاد می شویم و فیلم می سازیم و برای هم می فرستیم تا به وجود هم عشق بورزیم و چه شعرهایی که در نبودنمان از ذوق هنری مان می طراود و دریا را در ادبیات ذهن مان حک می کند و چه خاطراتی که در دفترچه خاطره مان ثبت می کنیم و می مانیم در تاریخ برای آینده. 

و در یک معنا همه ی ما یک خانواده بزرگ به نام خانواده بزرگ کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران هستیم. یک مرد و زن، یک پدر و مادر، یک دختر و پسر و یک خواهر و برادر. با هم به اشتراک می گذاریم و حال خوب لحظه های دریایی زیستمان را به تماشا می نشینیم. نقاشی بچه های خانواده ما پر است از دریا، خاطره های آن ها یادآور امواج بی تلاطم و عکس ها و فیلم های روزمره ما نشانه هایی است از بی کران آب های آبی. پس چه خوب مسیری است که در آن، این ها را نصب کنیم و از میانشان بگذریم و در سایه معانی مشترکمان نفسی تازه کنیم. بسازیم، خلق کنیم، رسم کنیم و به سوی افقی روشن حرکت کنیم.